E quand els aguèron aissí amb mi longament parlat, me menèron en una granda montanha, e dissèron-me que ieu regardés en aut, vèrs lo cèl, e ieu i regardèi, e els me dissèron de quina color èra e que semblava ni ont èra. E ieu adonc vau respondre que lo cèl me semblava de color d'aur e d'argent ardent, coma quand salhís del fornatz. E alavetz els me van dire:
‘Sàpias que çò que tu veses es la pòrta de paradís e tot çò que devala a nos del cèl devala
E a penas agron aiçò dich que una clartat devala del cèl, aissí coma una grand flama de fuòc, e semblava-me que aquela clartat devalava per rags sobre aquels que i èran, e aissí meteis sobre lo mieu cap, e non estèi gaire que aquels rags nos intrèron dins lo còr. E adonc me semblèc e sentigui dedins mi tan grand doçor en mon còr e en mon còrs que per lo grand plaser que ieu aguí ieu non saubí si èra mòrt o viu, mai el foc tòst falhit. E alavetz me dissèron los archivesques:
‘Aiçò es la vianda de paradís que es aparelhada sens fin a aquels que d'aicí montaràn al cèl.’
Aquí fora ieu volentièrs demorat si agués pogut, mas après aquestas causas que me foron plenas de doçor e de gaug me dissèron los {Ms fo 37r} archivesques unas novèlas dont ieu fori mout dolent:
‘Ara as tu vist una partida de çò que tu desiravas a veser mout, çò es los torments dels pecadors e la glòria dels justes. Si te'n convén anar e tornar per lo camin per ont tu èst vengut, e segón çò que tu faràs ni estaràs al sègle, plus si tu vives segón Dieu, tu sias segur que tu vendràs amb nos quand tu trespassaràs del sègle mortal. E si tu menas malvada vida, dont Dieus te defenda, tu as vists los torments quins son que t'esperan.
E alavetz ieu non poguí estar de plorar e lagremejar quand ieu veguí que me'n {Ms fo 37v} convenia tornar, e adonc dissí, tot en plorant:
‘D'aicí non me partirai ieu pas, car ieu dobti mout, si me'n torni al sègle, que ieu faça causa que me destorbe de venir aicí.’
Dis el:
‘Non serà pas a ta volontat, mas al plaser d'aquel que nos a fachs e tu aissí meteis.’