ALIA die, vir sanctus, in Ioua conversans insula, remotiorem ab hominibus locum, aptumque ad orationem, in saltibus quaesivit: ibidemque cum orare coepisset, subito, ut ipse postea paucis intimaverat fratribus, videt contra se nigerrimam daemonum cum ferreis verubus aciem proeliari: qui, sicuti sancto viro per Spiritum relevatum erat, monasterium ejus invadere, et multos ex fratribus iisdem volebant jugulare sudibus. Ipse vero contra tales aemulos unus homo innumeros, accepta Pauli armatura apostoli, forti conflictu dimicabat. Et ita ex majore dici parte utrinque dimicatum est, nec innumerabiles unum vincere poterant, nec eos unus de sua valebat insula repellere; donec angeli Dei, ut Sanctus post quibusdam non multis retulerat, in adminiculum affuere; quorum timore proturbati daemones loco cessere. Eademque die, Sanctus ad monasterium post daemoniorum reversus de sua insula effugationem, hoc de eisdem turmis hostilibus verbum profatur, inquiens, ‘Illi exitiabiles aemuli qui hac die de hujus terrulae, Deo propitio, regione, angelis nobis subvenientibus, ad Ethicam effugati sunt terram, ibidemque saevi invasores, fratrum monasteria invadent, et pestilentes inferent morbos, quorum molestia infestati, multi morientur.’ Quod iisdem diebus, juxta beati praescientiam viri, ita et factum est. Et post, interveniente biduo, ei revelante Spiritu, ‘Bene,’ ait, ‘Baitheneus, auxiliante Deo, dispensavit ut ejusdem ecclesiae cui, Deo auctore, praeest, in Campo Lunge, jejuniis et orationibus collectio a daemonum defendatur invasione: ubi nemo, excepto uno qui mortuus est, hac vice morietur.’ Quod ita, juxta vaticinium ejus, expletum est. Nam cum multi in ceteris ejusdem insulae monasteriis eodem morbo morerentur, nemo, nisi unus de quo Sanctus dixit, apud Baitheneum in sua est mortuus congregatione.