Venit quidam vir secularis, dives multum et eloquens valde, ad beatam Ytam, habens magnum munus argenti in elymosinam, posuitque illud ad pedes sanctissime virginis. Que porrigens manum tetigit argentum; et parvipendens proiecit de pedibus suis, nolens illud animo vel occulis videre. Postquam igitur ancilla Dei manibus argentum supradictum tetigit, dixit filie sibi ministranti: Da mihi aquam, ut lavem manum que tetigit argentum corruptibile. Sic iam abhorruit aurum vel argentum, et omnia lucra seculi, quasi immundum tetigisset. Deinde qui donum dedit, interrogavit beatam Ytam, dicens: Cui dari debet {MS fo 111b} donum? divitibus [et] potentibus, an pauperibus et peregrinis? Respondit famula Dei: Utrisque debet dari; divitibus et potentibus causa secularis honoris; pauperibus autem et peregrinis pro retribucione in celestibus. Ille ait: Si non potuero utrisque dare, quid faciam? Ancilla Dei respondit: In potestate hominis est substantiam suam pro honore seculi dare, vel Deo, sibi danti, pro eterna vita. Ille hiis dictis edificatus, accepta benedictione recessit.