QUADAM hyemali nocte, supra memoratus Virgnous, in Dei amore fervens, ecclesiam, orationis studio, aliis quiescentibus, solus intrat: ibidemque in quadam exedra, quae oratorii adhaerebat parieti, devotus orabat. Et post aliquantum quasi horae intervallum unius, vir venerandus Columba eandem sacram ingreditur domum, simulque cum eo aurea lux, de summa coeli altitudine descendens, totum illud ecclesiae spatium replens. Sed et illius exedriolae separatum conclave, ubi se Virgnous, in quantum potuit, latitare conabatur, ejusdem coelestis claritas luminis, per interiorem illius cubiculi januam, quae ex minori patebat parte, erumpens, non sine aliquo formidabili repleverat terrore. Et sicut nullus aesteum et meridianum solem rectis et irreverberatis potest intueri oculis, sic et illam coelestem claritudinem ille Virgnous, qui viderat, sustinere nullo poterat modo; quia valde oculorum reverberabat aciem illa luminosa et incomparabilis effusio. Quo fulminali et il formidabili splendore viso, in tantum idem supra memoratus frater exterritus erat, ut nulla in eo virtus remaneret. Sanctus vero Columba, post non prolixam orationem, egreditur ecclesiam. Virgnoumque valde timoratum ad se crastina advocat die, hisque brevibus compellat consolatoriis verbis, ‘Bene, O filiole, ingeminans, hac praeterita nocte in conspectu Dei placuisti, oculos ad terram deprimendo, claritatis timore perterritus ejus; nam, si non ita fecisses, illa inaestimabili obcaecarentur tui luce visa oculi. Sed hoc non negligenter observare debebis, ut talem hanc lucis manifestationem nemini unquam in mea denudes vita.’
Haec itaque praedicabilis et admirabilis res, post beati viri transitum, multis, eodem Virgnouo narrante, innotuit. Cujus scilicet Virgnoui sororis filius Commanus, honorabilis presbyter, mihi Adamnano de hac supra visione caraxata aliquando, sub testificatione, enarraverat. Qui etiam enarratam ab ore ipsius Virgnoui, abbatis, et avunculi sui, ab eo in quantum potuit visam, audierat.